Ten eerste past de naam bij mij. Vaak denken mensen bij geluk aan grootse, onbereikbare dingen. Ik ben mij er zeer bewust van en ik weet dat mijn collega’s dat ook hebben; dat geluk in de kleine dingen zit. En als iemand zelfs dàt al niet meer heeft, hoe fijn is het dan dat je zelf dat geluk mag langsbrengen, elke dag weer. In de vorm van liefdevolle verzorging, een glimlach, aandacht.

Mijn status op mijn WhatsApp is ‘het regent zonnestralen’. Zelfs als het regent is het mooi…Dus: hoe stap jij bij je cliënt binnen? Dat bepaalt al voor een deel hoe je zorgmoment verloopt.

Tijdens het werk is het van belang om erbij stil te staan hoe je reageert op het verhaal dat iemand vertelt. Sta je daarvoor open of wil je alleen zo snel mogelijk je werk doen? Mijn ervaring is, dat als je de tijd neemt, je minder lang bezig bent dan wanneer je haast hebt. En de cliënt ervaart dat ook en wordt rustig.

Na de zorg met een glimlach gedag zeggen en zien dat mijn cliënt tevreden aan zijn of haar dag kan beginnen; dat vind ik mooi.

En vooruitgang boeken: wonden die langzaam maar zeker genezen, medicijnen die goed op de cliënt afgestemd worden door goede communicatie met de huisarts (bijvoorbeeld insuline of antidepressiva), iemand die zijn of haar ritme weer vindt dankzij onze ondersteuning, die mevrouw die dankzij ons in haar eigen huis kan blijven wonen en daardoor zo gelukkig is…

Maar ook, net zo belangrijk voor mij: het contact met mijn collega’s. Elkaar helpen, hulp vragen. We zijn echt een team en versterken elkaar en vullen elkaar aan. Oké, we zijn het niet altijd eens met elkaar, ook dat hoort erbij.. Tegelijk is ons team constant in beweging.

We hebben net een nieuw eigen kantoor betrokken en zijn daar heel blij mee. We kunnen daar de dag starten en de ochtend met koffie afsluiten en even alles doorspreken.

Omdat ik ooit werkte met bewoners met dementie in een verpleeghuis, en ik voor hen elke dag een nieuw gezicht was, vind ik het nog steeds heel speciaal dat ik een band kan opbouwen met mijn cliënten in de thuiszorg. Met de meeste mensen heb ik wel een raakvlak, ik denk dat ik daar ook wel zelf naar zoek.

Die mevrouw die opgroeide, van kleins af aan, in de buurt waar ik nu woon. We bespraken soms alle straatjes en de vijver en zelfs haar favoriete bloemetje dat ze plukte op het ‘Wilhelmina’paadje!

Die mevrouw die gek is op nieuwe spulletjes in huis en ze me allemaal laat zien wanneer ik bij haar kom.

Die mevrouw die haar kousen per se binnenste buiten aan wil, omdat het randje anders irriteert.

Die meneer die vroeger veel in zijn tuin werkte en de mooiste tuin in zijn straat had! Vol bloemen. En dat hij nog steeds houdt van het zelf opkweken van bijvoorbeeld tomaten. Hij vraagt me soms of ik nog aan het werk ben geweest in de volkstuin van mijn vader, waarop ik dan kan vertellen wat er in bloei staat en wat geoogst kon worden.

Ook vertelde hij ooit welke bomen door hem geplant waren langs het kanaal; inmiddels geweldige reuzen geworden!

25 jaar nadat ik voor het laatst (betaald) in de zorg werkte, werd mij gevraagd mee te lopen met de thuiszorg in de wijk de Arkel. Ik maakte kennis met het team en een aantal cliënten. Daar werd ik heel enthousiast van, want in het werk kan ik iets van mijzelf geven. Natuurlijk voor wat betreft de zorg, maar ook vaak net iets meer zoals een bemoediging of gewoon ontspannen de dag beginnen. In het team Arkel vullen we elkaar goed aan en zijn we niet bang om vragen te stellen. En willen we ook met elkaar een extra stap zetten voor elkaar en onze cliënt.