Romy is van huis uit niet religieus, maar dat weerhield haar niet van een studie Religiewetenschappen. “Mijn interessegebieden psychologie, sociologie en antropologie kwamen samen in deze studie. Ouderen kunnen met mij in gesprek over uiteenlopende onderwerpen, die vaak vallen onder de zogenoemde levensvragen.”

Romy legt uit: “Ieder mens heeft vanzelfsprekendheden in het leven. Je huis, je gezinssamenstelling, je baan, noem maar op. Maar op enig moment in het leven kan er iets gebeuren. Je verliest je baan. Je wordt ziek. Of minstens zo erg, je partner krijgt dementie. Er is dan een breuk in het ‘vanzelfsprekende’. En die breuken roepen vragen op. ‘Waarom overkomt mij dit? Wat beteken ik nog voor m’n partner, of andersom.’ Dan gaat het echt ergens over. Ook het verhuizen naar één van onze locaties kan zo’n moment zijn dat vanzelfsprekendheden wegvallen en levensvragen opkomen. De essentie van mijn werk is dan om samen te zoeken naar wat er voor iemand van waarde is en de kracht die iemand nodig heeft om zinvol te leven.”

Niet zelden zijn het de stiltes tijdens zo’n gesprek die het meeste brengen. Romy: “Samen op een plek belanden waar geen woorden voor nodig zijn. Het is zo mooi om te ervaren dat zo gevoelens erkend kunnen worden.” Naast individuele gesprekken organiseer ik groepsgesprekken op onze locaties. Deze richt ik in op thema’s zoals troost, liefde, vriendschap of verlies. Elke sessie eindig ik met de vraag of iemand behoefte heeft aan het delen van een wens, het aansteken van een kaars of het uitspreken van een gebed. Laatst zei een bewoner: ‘Ik hoop dat ik nog lang op deze manier verder mag leven’. Haar buurvrouw haakte hierop in met: ‘Ik hoop dat ik morgen niet meer wakker word’. Dat deze twee uitersten naast elkaar kunnen bestaan aan dezelfde tafel, voelde heel respectvol. Het mag er allemaal zijn: dat is KleinGeluk voor mij.”